Saya meneliti kandungan majalah Dewan Siswa sejak keluaran pertama (Januari 1979) di Pusat Dokumentasi Melayu, Dewan Bahasa dan Pustaka (DBP), Kuala Lumpur, baru-baru ini.
Saya
tertarik dengan hiasan kulit depan dan rencana di ruangan “Pancaroba Hidup”
dalam keluaran Jun 1989. Seorang remaja berumur 17 tahun, Chitra Devarajoo, yang lengkap berpakaian
penari bharatanatyam (tarian tradisional Tamil)
menghiasi kulit depan.
Di mana
beliau sekarang? Saya tertarik untuk mengetahui kisah lanjut, khususnya beliau
mengakui dirinya “segelintir daripada anggota masyarakat (India) yang masih
mempertahankan seni tradisional”.
Dengan “kuasa”
Facebook [lihat di sini] dan bantuan rakan-rakan
yang sudi berkongsi (share) paparan
saya, Chitra yang kini tinggal di Nilai, Negeri Sembilan menghubungi saya dalam
masa tidak sampai 20 jam.
Agak
menarik kerana semasa kanak-kanak, beliau sahaja ahli keluarga yang meminati
tarian tradisional. Kini, anak sulung (24 tahun) yang merupakan siswi
Universiti Malaya menjadi penari kuchipudi (tarian tradisional Telugu)
sementara anak kedua (23 tahun) yang belajar bidang doktor pergigian merupakan penari
bharatanatyam.
Chitra sendiri
turut menjadi jurulatih sukan kabadi
peringkat kebangsaan. Kisah “anak dari estet” ini cukup menarik, lalu saya memutuskan
untuk menulis mengenainya sebagai suatu dokumentasi dan motivasi kepada diri
dan masyarakat.
Pada
mulanya, dalam perbualan kami, Chitra mengatakan bahawa tidak ada apa-apa
pencapaian hebat yang boleh dibanggakan. Saya tegaskan bahawa kemunculannya lengkap
berpakaian penari bharatanatyam pada
kulit depan majalah Dewan Siswa pada Jun
1989 itu sendiri merupakan suatu pencapaian.
Dalam
majalah itu, dikongsi pengalaman dan cita-cita Chitra yang sedang belajar Tingkatan
Lima di SM Sungai Pelek. Maka, dalam perbualan kami menerusi telefon, saya cuba
mengorek cerita Chitra selepas SPM.
Katanya,
beliau belajar kursus kesetiausahaan di sebuah kolej swasta di Petaling Jaya,
Selangor. Akan tetapi, kemudian beliau beralih ke bidang perhotelan dan mengambil
kursus pengurusan hotel di bawah Persatuan Hotel Malaysia (MAH).
Chitra bekerja sebagai pengurus acara di sebuah hotel di Sepang, Selangor. Pada tahun 2016, selepas bapanya meninggal dunia, Chitra memutuskan untuk meninggalkan pekerjaan di hotel (kerana jadual kerja tidak menentu), lalu bekerja sebagai setiausaha di sebuah syarikat luar negara yang beribu pejabat di Kuala Lumpur.
Bagaimanapun,
susulan pandemik Covid-19, syarikat
berkenaan menamatkan operasi dan Chitra tidak bekerja pada masa sekarang.
Tambahan pula, beliau perlu menjaga ibu yang tinggal bersama-samanya.
Walaupun
beliau tidak lagi membuat persembahan bharatanatyam,
Chitra tetap cuba mencari masa untuk berlatih demi meneruskan minat yang
mendalam terhadap tarian tradisional itu.
Saya
turut bertanya tentang bapanya, Encik Devarajoo, yang dahulu menjadi pengurus
ladang di Sungai Pelek, Sepang.
“Pada
tahun 1996, selepas kawasan Ladang Teluk Merbau mula dimajukan, bapa
dipindahkan kerja di Sabah. Bapa menjadi pengurus ladang di sana sehingga beliau
meninggal dunia pada tahun 2016,” Chitra menceritakan.
Rupa-rupanya
wanita yang merendah diri ini juga jurulatih bertauliah bagi kabadi peringkat kebangsaan. Pasukannya
menyertai pelbagai pertandingan dan meraih banyak kejayaan; tambahan pula acara
kabadi turut dipertandingkan di Sukan
Asia sejak tahun 1990.
Walaupun
pada mulanya Chitra mengatakan tidak ada apa-apa kisah menarik tentang dirinya,
ternyata banyak cerita yang wajar didokumentasi. Sekurang-kurangnya untuk
dijadikan motivasi dalam kehidupan seharian; khususnya bagi golongan wanita
yang sudah berkeluarga dan sudah lama tidak sempat mengimbas impian dan
cita-cita zaman remaja.
(Nota: Baca rencana susulan di majalah Dewan Budaya, November 2020 dan buku Kisah Sasterawan Kavyan)