Anuradha Mengulas — Anjing

Buku berjudul Kathakali (2009) memuatkan 16 buah cerpen yang ditulis dengan menggunakan Bahasa Malaysia yang mudah difahami oleh pembaca daripada pelbagai lapisan umur.

Saya menggalakkan peminat buku supaya membaca cerpen-cerpen dalam buku ini kerana bahasa yang digunakan sangat mudah dan boleh difahami dengan cepat. Cerpen-cerpen ini juga mungkin ada kaitan dengan kisah hidup para pembaca. Ia sesuai dibaca oleh penggemar cerpen dan mereka yang minat membaca. “Kathkali” juga merupakan judul salah sebuah cerpen dalam buku ini. Namun, bagi saya, cerpen berjudul “Anjing” lebih menyentuh hati.

Saya membaca cerpen “Anjing” mungkin dua atau tiga tahun yang lalu apabila saya mendapatkan buku ini daripada penulis, tetapi ia masih jelas dalam ingatan saya. Lagipun, saya pernah mendengar audio cerpen ini yang telah dikirim kepada saya oleh penulis. Ini membuatkan cerpen berjudul “Anjing” menjadi kegemaran saya.

Ia berkisar tentang seorang ketua keluarga yang tegas dan telah menetapkan undang-undang bagi keluarganya. Undang-undang yang ditetapkan oleh ketua keluarga jarang mendapat tentangan daripada ahli keluarga. Sungguhpun begitu, undang-undang tersebut boleh diubah dengan kelembutan hati orang yang menetapkan peraturan-peraturan tersebut.

Dalam cerpen ini, ketua keluarga yang tegas menjadi lembut dan mula akur dengan kehendak anak bongsu. Namun, dia masih tegas terhadap permintaan anak sulung. Anak sulung biasanya menjadi anak yang paling disayangi oleh ayah dan selalu terpaksa mengikut kehendak ayah. Biasanya anak bongsu akan dapat melembutkan hati ayah kerana usia ketua keluarga yang semakin lanjut.

Ketua keluarga dalam cerpen ini mula berjinak dengan haiwan peliharaan yang pada mulanya dia benci dan tidak suka. Dia juga sanggup menendang dan berkelakuan kurang baik terhadap haiwan yang dibawa ke rumah oleh anak bongsu. Tapi, akhirnya, dialah yang menjadi insan yang paling rapat dengan haiwan tersebut. Dialah yang mula menguruskan segala-galanya bagi haiwan itu. Ternyata, setegas manapun seseorang, akhirnya akan ada sesuatu yang akan melembutkan jiwanya.

[Lihat — Senarai Buku Uthaya]

Saya gemar dengan cara penyampaian cerita ini. Sememangnya, cerita ini menjadi seronok apabila pembaca menjadi salah satu watak dalam kisah tersebut. Dengan menjadikan diri sebagai watak, kisah ini seperti berlaku pada diri sendiri.

Cerpen “Anjing” mempunyai gaya penulisan dan laras bahasa yang sesuai dengan plot. Setiap unsur diceritakan dengan jelas dan dapat ditafsir dengan mudah oleh pembaca. Pemilihan situasi dan dialog yang digunakan membuatkan para pembaca tidak bosan dengan jalan cerita.

Dialog yang berlegar dalam kepala watak juga disampaikan dengan penuh emosi. Dialog antara suami dan isteri disampaikan secara selamba dan menggambarkan situasi yang biasa berlaku dalam kehidupan berkeluarga. Begitu juga dengan perbualan antara anak-anak dan ibu bapa.

Pengakhiran cerita juga agak berbeza. Ia mempunyai keunikan tersendiri yang pasti akan kekal dalam hati para pembaca.

[Ulasan ini ditulis oleh Anuradha Chelliah bagi Pertandingan Menulis Ulasan Cerpen yang dikendalikan oleh Uthaya Sankar SB semasa Perintah Kawalan Pergerakan dilaksanakan di seluruh negara. Pengulas memilih Surat Dari Madras dan Siru Kambam sebagai hadiah. Baca juga — Ulasan Jaymani Sevanathan]

Jaymani Mengulas — Arkitek Keluarga

“Saya perlukan seorang ibu.”

Demikian dia mengumumkan kepada orang ramai pada suatu pagi. Waktu itu, para penduduk Siru Kambam sedang berkumpul di tebing sungai untuk menyaksikan seorang pemuda kampung yang berusaha menyelam di dalam air selama dua puluh dua jam tanpa menyedut udara. — “Arkitek Keluarga” (Metro Ahad, 23 Februari 2003)

Kumpulan cerpen Rudra Avatara (2008) diterima oleh saya di mana ia diselitkan bersama buku Malaiur Manikam (2015) sewaktu saya membelinya daripada Uthaya Sankar SB, hampir lima tahun lalu. Saya kurang meminati cerpen mahupun novel pada waktu itu. Malahan, Rudra Avatara merupakan kumpulan cerpen pertama yang saya miliki. Saya tidak membacanya mengikut urutan kandungan tetapi mengikut tajuk yang menarik perhatian saya. “Arkitek Keluarga” merupakan cerpen pertama yang saya baca daripada kesemua cerpen yang termuat di dalam buku ini.

“Arkitek Keluarga” bukanlah sebuah cerpen yang berat, menggunakan kosa kata yang rumit, atau mengelirukan pembaca untuk memahami pembawaan dan jalan cerita. Ia begitu mudah untuk difahami, tetapi pastinya pembaca wajib terfikir dan merenung plot yang dibawa. Malah, saya merasakan cerpen ini bersifat separuh eksperimental dan bukan biasa-biasa.

Uthaya sememangnya banyak menggunakan latar tempat Siru Kambam dan menggunakan watak India-Hindu dalam kebanyakan cerpennya. Begitu juga dalam cerpen ini. Tindakan ini sebenarnya menguatkan lagi cerpen yang ditulis Uthaya kerana saya nampak kejujuran, keikhlasan dan pengalaman serta pemerhatian penulis sendiri.

Cerpen “Arkitek Keluarga” menarik minat saya kerana hanya pada waktu membacanya, saya sedar cerpen mahupun novel boleh juga ditulis begitu — iaitu menggunakan unsur yang menguji pemikiran serta mengundang pertanyaan dan persoalan dalam diri pembaca. Dahulu, saya menganggap cerpen wajib merangkumi plot cerita yang tersusun dan wajib mengandungi sebuah pengajaran atau teladan yang tersurat. Selepas ‘menikmati’ cerpen “Arkitek Keluarga”, saya sedar bahawa mesej tersirat juga boleh dibawa oleh sebuah cerpen.

[Lihat — Senarai Buku Uthaya] 

Antara aspek yang paling saya kagum dalam cerpen ini adalah bahasa yang digunakan; begitu mudah dan kosa katan tidak bersifat kompleks. Ia membawa maksud bahawa karya sastera tidak semestinya menggunakan bahasa yang tinggi, kosa kata yang berbunga dan berbelit, mahupun kurang difahami oleh masyarakat. Saya sedar bahawa mesej yang disampaikan atau pembawaan cerpen yang akan menentukan sama ada cerpen itu sebuah karya yang baik atau sebaliknya.

Seterusnya, aspek lain yang saya anggap unik dalam “Arkitek Keluarga” adalah bilamana penulis tidak sekadar membawa sebuah plot yang biasa yang kita —permulaan, perkembangan, klimaks, peleraian — sebaliknya penulis berjaya membawa pembaca untuk berfikir apakah jalan cerita yang bakal berlaku kerana pembaca tidak boleh menentukannya.

Watak utama juga agak unik di mana pemuda itu ingin membawa sebuah reformasi mengikut acuannya tersendiri melalui sebuah keluarga bahagia. Saya sebagai pembaca tidak dapat mengesan motif sebenar watak ini, tetapi di situlah saya percaya penulis berjaya membawa keseluruhan cerpen ini.

Jikalau saya ingin menyentuh kelemahan cerpen ini, kemungkinan besar saya akan kata, alangkah baik sekiranya penulis memberi sedikit petunjuk iaitu mengapa watak utama terlalu inginkan sebuah pembaharuan dan mahu memulakan sebuah kehidupan baharu. Tetapi saya menganggap ia disengajakan oleh penulis, kerana di situlah kita memainkan peranan sebagai pembaca — kita memiliki kuasa untuk berimaginasi dan menentukan sendiri mengikut corak dan pemahaman masing-masing. 

[Ulasan ini ditulis oleh Jaymani Sevanathan bagi Pertandingan Menulis Ulasan Cerpen yang dikendalikan oleh Uthaya Sankar SB semasa Perintah Kawalan Pergerakan dilaksanakan di seluruh negara. Pengulas memilih Surat Dari Madras dan Siru Kambam sebagai hadiah. Baca juga — Ulasan Anuradha Chelliah]

Pertandingan Menulis Ulasan Cerpen

Pertandingan ini diadakan bagi memenuhi masa lapang orang ramai [Rakyat Malaysia] semasa tempoh Perintah Kawalan Pergerakan, sebagai lanjutan kepada Pertandingan Menulis Ulasan Buku (21–22 Mac 2020).

Bermula: 25 Mac 2020 (Selasa), 12:00 tengah hari

Tamat: 28 Mac 2020 (Sabtu), 12:00 tengah hari

Hadiah: Senaskhah novel Hanuman: Suara Hati (2013) [kulit keras] untuk 15 orang.

Individu yang sudah membeli dan membaca sekurang-kurangnya satu daripada kumpulan cerpen berikut dipelawa mengambil bahagian: Rudra Avatara (2008), Kathakali (2009), Kisah Dari Siru Kambam (2013), Pulau Pendatang (2015).

Arahan umum: Pilih sebuah cerpen yang paling anda suka dalam salah satu buku di atas dan tulis sebuah ulasan sepanjang 400 – 450 patah perkataan sahaja.

Ulasan mestilah asli dan tidak ada apa-apa unsur yang menjadikannya meragukan atau tidak asli.

Ulasan ditulis menggunakan Bahasa Malaysia, Inggeris, Tamil, atau Mandarin sahaja.

Tulis ulasan yang ikhlas. Tidak perlu memasukkan teori. Tulis dari hati.

Ulasan tidak mendedahkan pengakhiran cerita.

Ulasan bukan sinopsis cerita!

Ceritakan mengapa anda menyukai cerpen berkenaan; apakah keunikan cerpen berkenaan; perkara baharu yang anda pelajari, kelemahan/kekurangan, dan sebagainya.

[How To Write A Book Review]

Petikan cerpen boleh dimasukkan dalam ulasan — tetapi petikan tidak lebih daripada 50 patah perkataan.

Di akhir ulasan, wajib disertakan maklumat diri iaitu nama penuh, alamat rumah (termasuk Poskod), nombor telefon, dan alamat e-mel.

Taip ulasan dengan kemas menggunakan Microsoft Word dan kirim secara lampiran (attachment) ke e-mel uthayasb@gmail.com

Letakkan “Pertandingan Menulis Ulasan Cerpen” pada ruangan subjek e-mel.

Lampirkan foto pengulas sedang membaca buku — mestilah buku dari mana cerpen dipilih untuk diulas. Foto tidak dimasukkan dalam teks ulasan, sebaliknya dikirim dalam format jpg/jpeg sebagai lampiran berasingan dalam e-mel itu.

Ulasan yang tidak dikirim secara lampiran (attachment) dan/atau tiada foto pengulas membaca buku dan/atau tidak disertakan maklamat diri tidak akan dipertimbangkan.

Sejumlah 15 ulasan bermutu yang paling awal diterima sepanjang tempoh pertandingan ini akan menerima senaskhah novel parodi retorik Hanuman: Suara Hati.

Hadiah (buku) dijangka akan dikirim melalui pos pada 30 Mac 2020.

Kesemua ulasan yang diterima (berserta foto) akan didokumentasi di blog. Ulasan mungkin disunting tanpa menghilangkan maksud asal pengulas. Baca Ulasan oleh [Jaymani Sevanathan] dan [Anuradha Chelliah]

Mahendran Mengulas — Vetalam dan Vikramaditya

Saya mula kenal kisah-kisah Vetalam dan Vikramaditya melalui majalah Ambulimama yang dibeli oleh ibu saya saban bulan sewaktu saya masih di bangku sekolah rendah. Saya boleh membaca berdikit-dikit dalam Bahasa Tamil sejak berumur enam tahun.

Untuk lebih memperdalami bacaan saya dan abang saya, ibu membelikan majalah Ambulimama yang penuh dengan kisah dahulu kala masyarakat di India serta kisah-kisah dongeng seperti Vikramaditya. Lukisan-lukisan di dalam majalah Tamil itu menarik minat saya untuk meneruskan pembacaan.

Pada ketika itu, saya tidak dapat menghayati sepenuhnya kisah-kisah pengembaraan Vikramaditya kerana banyak perkataan dalam Bahasa Tamil tidak saya fahami. Cuma, selepas meningkat remaja, saya mengerti. Selepas itu, majalah Ambulimama sama ada tidak lagi dijual di kawasan kami, atau ibu  tidak membeli lagi majalah berkenaan.

Selepas sekian lama hampir dilupakan, Uthaya mengembalikan nostalgia itu dengan menceritakan semula dalam  dengan gaya tersendiri dalam buku Vetalam dan Vikramaditya (2020). Walaupun beliau ada menulis kisah ini di blog sebelum ini, saya tidak membaca dengan sepenuhnya. Di dalam buku ini, dikisahkan lebih panjang-lebar dengan cara tersendiri. Terdapat sembilan kisah yang amat menyeronokkan.

[Lihat — Senarai Buku Uthaya]

Kisah bermula di lokasi sebuah istana di Ujjain. Raja Vikramaditya menerima kunjungan seorang alim yang sentiasa membawa buah tangan. Kedatangan orang alim itulah yang membawa kepada kisah Vetalam.

Kisah-kisah dalam buku Vetalam dan Vikramaditya diceritakan secara bersahaja dan mudah difahami oleh semua lapisan masyarakat. Buku ini amat sesuai dibaca oleh para pelajar; baik murid sekolah rendah mahupun pelajar sekolah menengah. Walaupun ia merupakan kisah dongeng, Uthaya telah menulis dengan begitu telus agar ia memberi teladan kepada pembaca.

Terdapat gambar-gambar di beberapa halaman dalam buku ini. Namun, pasti lebih menarik jika dilukiskan khas untuk buku ini. Buku setebal 82 muka surat ini sudah pasti boleh dibaca berulang kali dan akan membawa kegembiraan sepenuhnya kepada para pembaca.

[Ulasan ini ditulis oleh M. Mahendran bagi Pertandingan Menulis Ulasan Buku yang dikendalikan oleh Uthaya Sankar SB semasa Perintah Kawalan Pergerakan dilaksanakan di seluruh negara. Pengulas menerima senaskhah novel Hanuman: Suara Hati sebagai tanda penghargaan. Baca juga — Ulasan Anuradha Chelliah]

Murali Mengulas — Vetalam dan Vikramaditya

முனிவர் விக்ரமனைத் தேடி பல மாங்கனி கொடுத்தது போல, உதயசங்கர் எஸ்.பி வாசகர்களைத் தேடி Vetalam dan Vikramaditya (2020) எனும் தேசிய மொழி புத்தகத்தைக் கொடுத்தார்.

மாங்கனி பொன்னாக மாறியது போல், இப்புத்தகம் அறிவுக்கு விருந்தாக அமைந்தது. விக்ரமன் ஓடி ஓடி வேதாளத்தைப் பிடித்தது போல், நானும் நேரத்தைத் தேடி தேடி இப்புத்தைகத்தை வாசித்து முடித்தேன்.

புத்தகம் வாசித்து முடித்தப் பிறகே, பல வருடமாக உண்மையென்று எண்ணியிருந்த கருத்துகள் பிழையென்று தெளிவுபெற்றேன். இப்படி பலர் என்னைப் போலவே இக்கதையைப் பற்றி பல தவறான கருத்துக்களையும் எண்ணங்களையும் கொண்டிருக்கலாம்.

அவை அனைத்தும் தவறு. முனிவர் எதற்கு வந்தார், வேதாளத்தை எதற்காக கேட்டார், வேதாளம் எதற்குக் கேள்விகள் கேட்டது என்று இப்புத்தகம் வாசித்தப் பின்னே தெரியவரும்.

[Lihat — Senarai Buku Uthaya]

ஆம், இக்கதையில் வேதாளம் பலமுறை விக்ரமனிடம் ஒரு கதையைக் கூறி, அதன் தொடர்பாக ஒரே ஒரு கேள்வி கேட்கும். வேதாளம் கூறும் கதைகளும், அது கேட்கும் கேள்விகளும், நம் அனைவரையும் சிந்திக்க தூண்டும்.

சிந்திப்பதோடு நிறுத்திவிடாமல், அதை ஒரு பாடமாக எடுத்துக் கொண்டால், மனிதர்களின் வாழ்க்கை சிறப்புபெறும்.

[Ulasan ini ditulis oleh Murali Mohan bagi Pertandingan Menulis Ulasan Buku yang dikendalikan oleh Uthaya Sankar SB semasa Perintah Kawalan Pergerakan dilaksanakan di seluruh negara. Pengulas menerima senaskhah novel Hanuman: Suara Hati sebagai tanda penghargaan. Baca juga — Ulasan M. Mahendran]