Apabila memperkatakan Sastera Kebangsaan, iaitu karya sastera yang ditulis menggunakan bahasa kebangsaan, kita ketara mencari dan mengharapkan kehadiran unsur tolong menolong, perpaduan dan integrasi nasional.
Akan
tetapi, sebenarnya sebuah karya seperti cerpen dan novel tidak semestinya mengetengahkan
watak pelbagai kaum, agama
dan etnik yang saling membantu dan hidup harmoni untuk
diperakui sebagai Sastera Kebangsaan.
Bagi karya
yang khusus ditulis bagi menampilkan kerjasama dan integrasi antara kaum,
istilah yang paling sesuai ialah sastera perpaduan. Manakala Sastera Kebangsaan
boleh sahaja mengetengahkan watak dan persoalan yang hanya tertumpu kepada watak
satu-satu kaum atau etnik.
Kita
akan lebih memahami hakikat ini apabila meneliti konsep Sastera Kebangsaan
sepertimana dipersetujui dan cuba dicapai sejak Kongres Kebudayaan Kebangsaan
dianjurkan di Universiti Malaya pada 16-20 Ogos 1971, iaitu lima puluh tahun
lalu.
Sebuah
karya yang layak diterima sebagai Sastera Kebangsaan wajib ditulis dalam bahasa
kebangsaan. Perkara ini memang sering dipersoal dan dibahas pihak yang terlibat
dalam penulisan karya bahasa Inggeris dan bahasa vernakular seperti Tamil dan
Mandarin. Walau bagaimanapun, dalam konteks Malaysia, hanya karya yang ditulis secara
asli dalam bahasa kebangsaan diterima sebagai Sastera Kebangsaan.
Sedikit
pindaan dilakukan apabila Dasar Sastera Kebangsaan dibincangkan di Dewan Bahasa
dan Pustaka (DBP) pada 23 April 2019. Karya bahasa-bahasa lain yang dialih
bahasa ke bahasa kebangsaan oleh penulis itu sendiri dipersetujui untuk
diterima sebagai karya Sastera Kebangsaan. Jika terjemahan dilakukan orang
lain, ia tidak diberi pengiktirafan tersebut, dan saya amat bersetuju dengan
pendirian ini.
Kajian
sarjana sastera saya di Universiti Malaya (UM) adalah khusus mengenai sumbangan
penulis kaum India kepada perkembangan sastera kebangsaan. Sejumlah 77 penulis dalam
kategori ini dikenal pasti sepanjang tempoh kajian. Walaupun jumlah ini tidak
besar berbanding penulis Melayu dalam persuratan Melayu atau penulis karya
bahasa Tamil, sumbangan golongan minoriti ini wajar diberi perhatian.
Salah
satu peranan utama Sastera Kebangsaan adalah usaha memupuk persefahaman masyarakat
tentang budaya dan cara hidup pelbagai kaum di Malaysia.
Para
pengkaji sastera tanah air sebelum dan selepas merdeka mengakui hakikat
rata-rata karya seperti cerpen dan novel Melayu mengangkat watak, budaya, dan
isu kaum Melayu. Hal ini tidak menjadi masalah kerana majoriti penulis dan
pembaca sastera Melayu adalah orang Melayu.
Maka,
sejak tahun 1971, apabila konsep Sastera Kebangsaan diperkenalkan, para penulis
Bukan Melayu digalakkan menulis karya bahasa kebangsaan yang mengangkat dan
mengetengahkan watak, budaya, dan isu dalam komuniti mereka.
Hasil
kajian saya dijadikan disertasi (tesis) yang diserah untuk memenuhi keperluan
sarjana sastera. Kajian tambahan dilakukan untuk mengemas kini maklumat
berkaitan sumbangan dan peranan penulis kaum India kepada perkembangan Sastera Kebangsaan,
khususnya sejak tahun 1960-an. Maka, buku berjudul Kavya Sastra: Penulis Kaum India dan
Sastera Kebangsaan baru sahaja terbit pada 6
September 2021.
Bagi Dr.
Amerjit
Singh S. Bhag Singh, kelahiran buku ini dilihat sebagai “analisis
tahap tinggi serta ketelitian rujukan yang sungguh mengagumkan”. Ramai mungkin
tidak tahu, pengarah Bahagian Media dan Komunikasi Korporat, Jabatan Penerangan
Malaysia ini pernah menulis cerpen pada tahun 1980-an. Maklumat beliau turut
termuat dalam buku ini.
Penulis
baharu juga tidak dilupa kerana merekalah yang bakal meneruskan perjuangan yang
dimulakan penulis veteran seperti Joseph Selvam, G Soosai, M. Mahendran, dan
Saroja Theavy Balakrishnan. Chelvi Ganesan mengakui bahawa mungkin selama
ini, ramai tidak tahu wujud sejumlah penulis kaum India dalam penulisan bahasa
kebangsaan.
“Saya
berharap buku ini menjadi bahan rujukan di samping memotivasi lebih ramai
golongan muda untuk menceburi bidang penulisan,” kata guru berkenaan yang amat
teruja dapat turut menyumbang kepada sastera kebangsaan.
Buku Kavya Sastra menghuraikan secara
terperinci konsep Sastera Kebangsaan dan kekangan dihadapi penulis Melayu untuk
menggambarkan budaya, watak, dan isu kaum-kaum lain. Usaha terjemahan karya
Tamil untuk dibaca khalayak umum pelbagai kaum turut diterangkan.
Hafiz Hisan, seorang juruterbang, teruja membaca
buku ini. Katanya, “Buku ini mengendong sebahagian bebanan yang sepatutnya
digalas DBP dalam memartabatkan Sastera Kebangsaan.” Untuk rekod, sejak
diasaskan pada tahun 1999, Kumpulan Sasterawan Kavyan
mengendalikan pelbagai program di seluruh negara bagi memasyarakatkan bahasa
dan sastera kebangsaan.
Sebagai
individu yang terlibat secara langsung dalam Sastera Kebangsaan sejak tahun 1991
[baca di sini],
tentulah saya amat menggalakkan penglibatkan penulis pelbagai kaum yang mampu
memaparkan budaya, isu, dan watak komuniti masing-masing dalam karya Bahasa Malaysia.
Tokoh hebat
seperti Sasterawan Negara Datuk A. Samad Said, Datuk Dr Anwar Ridhwan, dan Allayarham
Dr Othman Puteh antara individu yang mengakui keperluan ini serta menggalakkan
penulis Bukan Melayu lebih terlibat dalam Sastera Kebangsaan.
Hasil
kajian yang disajikan dalam buku Kavya
Sastra turut menganalisis sejauh mana penulis kaum India
mampu menampilkan budaya, identiti, dan realiti kehidupan komuniti sendiri
dalam karya supaya boleh dinikmati dan difahami khalayak pelbagai kaum di Malaysia.
Saya berharap kelahiran buku ini dapat menyumbang kepada penghayatan dan pelaksanaan konsep Sastera Kebangsaan secara lebih menyeluruh oleh semua pihak terlibat, termasuk kerajaan, institusi pendidikan, persatuan penulis, dan para penulis yang merasakan diri mereka bertanggungjawab.
Seorang
penulis, Ramakrishnan
Ramasamy merumuskan buku terbaharu ini sebagai “khazanah yang pasti
menjadi inspirasi kepada kaum India dan penulis muda”. Memang demikianlah juga
harapan saya dan rakan-rakan penulis kaum India yang prihatin dan gigih menyumbang
kepada perkembangan Sastera Kebangsaan.