Kaum India dan Sastera Kebangsaan — Bahagian 1

Sastera Kebangsaan merujuk kepada karya  kesusasteraan yang dihasilkan oleh rakyat Malaysia dan ditulis menggunakan Bahasa Malaysia. Satu lagi ciri penting konsep Sastera Kebangsaan terletak pada penglibatan penulis pelbagai kaum yang menulis tentang keunikan budaya, adat, pemikiran, agama, kepercayaan dan sebagainya berkaitan kaum, keturunan atau etnik yang diwakili.

Selain daripada orang Melayu, sesungguhnya kaum Cina dan India, keturunan Siam, Orang Asli, serta pelbagai etnik di Sabah dan Sarawak turut terlibat dalam memperkaya khazanah Sastera Kebangsaan.

Penulis kaum India di Malaysia menceburi bidang penulisan puisi, cerpen, novel, esei dan drama dalam Bahasa Malaysia, Tamil dan Inggeris. Sejak tahun 2004, istilah “Sasterawan Kavyan” digunakan apabila merujuk secara khusus kepada golongan penulis kaum India yang menghasilkan karya Bahasa Malaysia.

Esei berjudul “Sasterawan Kavyan” (Eksentrika, 5 April – 18 Mei 2017) menghuraikan tentang penulis generasi baharu yang muncul selepas tahun 1980-an. Siri esei ini pula bertujuan memperkatakan mengenai penglibatan penulis kaum India di Malaysia dalam Sastera Kebangsaan khasnya, selain sastera Tamil serta bidang terjemahan, sejak tahun 1930-an.

Munsyi Abdullah (grafik) menghasilkan karya-karya seperti Kisah Pelayaran Abdullah ke Kelantan (1838) dan Hikayat Abdullah (1849), serta dinobatkan sebagai Bapa Kesusasteraan Melayu Moden. Karya-karyanya masih diperkatakan dan dikaji sehingga kini. Tidak ramai yang sedar Munsyi Abdullah adalah seorang pengarang berdarah India.

Akibatnya, apabila bercakap tentang penglibatan penulis kaum India dalam bidang Sastera Melayu, nama Nagalingam selalu menjadi sebutan. Cerpen “Cerita Orang Yang Tidak Menerima Syukur” karya Nagalingam tersiar secara bersiri di Bahtera (17 dan 24 Mei 1932). Beliau dianggap perintis kepada penglibatan pengarang Bukan Melayu dalam arus Sastera Kebangsaan.

Pengkaji sastera seperti Hashim Awang menganggap nama Nagalingam serta latar tempat cerita — iaitu Ramnad di India — sebagai bukti yang mencukupi untuk menerima Nagalingam sebagai seorang penulis kaum India yang mula-mula sekali menulis cerpen bahasa Melayu.

Seorang lagi peneliti sastera, Krishanan Maniam, turut mengangkat Nagalingam sebagai penulis kaum India yang paling awal terlibat dalam penulisan Sastera Kebangsaan. Sumbangannya dianggap amat bernilai walaupun hanya menghasilkan sebuah karya.

Othman Puteh (foto) pula membuat kesimpulan: “Jika benar Nagalingam itu berketurunan India, maka dia merupakan cerpenis Bukan Melayu yang pertama yang menghasilkan cerpen” (Dewan Sastera, Januari 2003). Beliau turut menggunakan istilah “cerpendek” kerana cerpen berkenaan yang disiarkan dalam dua bahagian itu panjangnya kira-kira 350 perkataan sahaja.

Cerpen tulisan Nagalingam tersiar pada tahun 1932. Tidak ada sebarang maklumat mengenai apa-apa karya yang dihasilkannya selepas itu. Malah, biodata dirinya juga tidak diketahui; kecuali alamat lengkapnya iaitu 82, Jalan Teh Peh Kong, Parit Buntar, Perak.

Selepas Nagalingam, tidak muncul seorang pun penulis kaum India bagi suatu tempoh yang lama. Seterusnya, penglibatan kaum India dalam penulisan karya kreatif bahasa kebangsaan hanya jelas kelihatan berlaku pada tahun 1960-an.

Esei ini ditulis dalam 15 bahagian dan boleh dibaca dalam buku Kisah Sasterawan Kavyan (2022).

[Makalah ini disiarkan dalam 15 bahagian di Eksentrika pada 2019. © Uthaya Sankar SB 2019. Lihat juga — Biodata Sasterawan Kavyan. Layari Blog Kavyan untuk maklumat pelbagai program bahasa, sastera, kebajikan, seni dan budaya melibatkan masyarakat pelbagai kaum. Hubungi e-mel uthayasb@gmail.com jika ada sebarang pertanyaan.]