Salah tanggap ini
mungkin wujud berikutan kurangnya kaum India – secara relatif berbanding kaum
Melayu – terlibat dalam bidang-bidang yang mengutamakan penggunaan bahasa
kebangsaan. Kemampuan dan kecenderungan kaum India menggunakan Bahasa Inggeris,
Tamil dan bahasa ibunda (seperti Malayalam, Telugu dan Punjabi) juga mungkin
dilihat sebagai tanda-tanda kurang menerima kepentingan bahasa kebangsaan.
Sejak kecil, saya
secara peribadi mempunyai pengalaman bergaul dengan masyarakat pelbagai kaum
dan agama. Kumpulan Sasterawan Kavyan (Kavyan)
yang diasaskan pada tahun 1999 pula memberikan saya peluang lebih formal untuk
mendekati masyarakat di seluruh negara menerusi acara bahasa, sastera,
kebajikan, seni dan budaya.
Bercakap secara khusus mengenai
komuniti India, hakikat yang tidak dapat dinafikan adalah bahawa kanak-kanak,
remaja, belia dan golongan dewasa tidak ada sebarang masalah untuk menerima
bahasa kebangsaan sebagai sebahagian daripada kehidupan mereka. Mereka sedar
bahawa bahasa kebangsaan tidak sesekali menghalang – apatah lagi menghapuskan –
bahasa ibunda dan bahasa-bahasa lain yang ingin mereka turut kuasai.
Kewujudan Sekolah
Jenis Kebangsaan Tamil (SJKT) sering dijadikan contoh
kekurangan penerimaan bahasa kebangsaan sebagai bahasa rasmi dan bahasa
pengantar dalam kalangan kaum India. Salah tanggap ini sama sekali tidak
berasas. Sama ada kanak-kanak kaum India belajar di SJKT, Sekolah Kebangsaan
(SK) atau Sekolah Jenis Kebangsaan Cina (SJKC), mereka masih menerima dan
memperakukan kepentingan serta kedudukan bahasa kebangsaan.
Tohmahan yang
sering dilemparkan kepada pelajar lepasan SJKT dan SJKC adalah kekurangan pencapaian
akademik dalam mata pelajaran Bahasa Malaysia di sekolah. Tuduhan seperti ini
menunjukkan kedangkalan dan kejahilan kita terhadap hakikat perbezaan antara
bahasa kebangsaan sebagai mata pelajaran akademik di sekolah dan penerimaan
bahasa kebangsaan tanpa perlu menjadi pakar lingustik bahasa. Usah kita lupa
bahawa seseorang yang mencintai sesuatu bahasa tidak semestinya merupakan pakar
linguistik dalam bahasa berkenaan.
Sering kali ada
pihak yang mengeluarkan pelbagai kenyataan negatif mengenai penerimaan bahasa
kebangsaan oleh generasi muda kaum India. Misalnya, akhbar Berita Harian (18 Mac 2010) memetik kenyataan Raja Rajeswari Seetha Raman yang
“mendedahkan kajiannya terhadap pelajar bukan Melayu menunjukkan hanya 30
daripada 300 responden berminat terhadap bahasa Melayu.”
Kenyataan-kenyataan
negatif dan tidak berasas daripada pihak tidak bertanggungjawab seperti di atas
terus menyembunyikan hakikat sebenar penerimaan kaum India terhadap bahasa
kebangsaan. Dalam
realiti, kaum India – termasuk individu yang mungkin kurang cemerlang dalam
mata pelajaran Bahasa Malaysia di sekolah – menerima bahasa kebangsaan dengan
hati dan tangan terbuka. Malangnya, gambaran negatif yang diberikan
oleh pihak tidak bertanggungjawab menyebabkan hakikat ini kurang diketahui
umum.
Maklumat rasmi yang
terkandung dalam Pelan Tindakan Masyarakat India Malaysia (2017) terbitan
Pejabat Perdana Menteri menunjukkan secara tuntas bahawa bahasa kebangsaan dan
Tamil merupakan bahasa yang paling difahami masyarakat India di Semenanjung
Malaysia. Malah, kemampuan membaca dan mengarang (menulis) bahasa kebangsaan
dalam kalangan mereka lebih tinggi berbanding Tamil.
Ramai individu kaum
India yang lahir selepas tahun 1960 bukan sahaja memiliki tahap penerimaan yang
tinggi terhadap bahasa kebangsaan, malah memiliki penguasaan bahasa yang amat
tinggi dan membanggakan. Penglibatan dan sumbangan mereka dapat dilihat dalam
hampir semua bidang yang mementingkan penggunaan bahasa kebangsaan, misalnya
bidang penyiaran, kewartawanan, penulisan, perguruan, perniagaan, pengurusan,
pentadbiran, penyelidikan dan politik.
Berdasarkan
pengalaman saya secara peribadi sejak tahun 1970-an, serta pengalaman Kavyan
sejak tahun 1999, memang terbukti kaum India tidak ada sebarang masalah untuk
menerima bahasa kebangsaan dalam kehidupan seharian. Walaupun sebahagian kaum
India tetap memperjuangkan hak penggunaan bahasa ibunda serta hak untuk
menghantar anak-anak ke SJKT, perjuangan ini tidak sesekali membawa makna
mereka menolak atau menentang bahasa kebangsaan.
Boleh dibaca dalam buku Suvarna Bhumi (2022).
[Makalah ini ditulis oleh Uthaya Sankar SB pada 18 Ogos 2017 dan tersiar di majalah Dewan Masyarakat, Oktober 2017. © Uthaya Sankar SB 2017. Harap maklum bahawa anda membaca makalah ini serta mana-mana paparan di mana-mana blog kendalian Uthaya Sankar SB atas pilihan sendiri. Tidak ada sesiapa yang memaksa anda.]